1. En het gebeurde, nadat wij ons van hen losgemaakt hadden en weggevaren waren, dat wij rechtstreeks koers zetten naar Kos, de volgende dag naar Rhodos en vandaar naar Patara. 2. En toen wij een schip gevonden hadden dat naar Fenicië zou oversteken, gingen wij aan boord en voeren weg. 3. En nadat wij Cyprus in zicht gekregen hadden en dat links hadden laten liggen, voeren wij naar Syrië en kwamen aan in Tyrus, want daar moest het schip zijn lading lossen. 4. En nadat wij er leerlingen gevonden hadden, bleven wij daar zeven dagen. Zij zeiden tegen Paulus, door de Geest, dat hij niet naar Jeruzalem moest gaan. 5. Het gebeurde nu, toen wij deze dagen daar doorgebracht hadden, dat wij vertrokken en verder reisden. En zij begeleidden ons allen met vrouwen en kinderen tot buiten de stad. En wij knielden neer op het strand en baden. 6. En toen wij elkaar gegroet hadden, gingen wij aan boord van het schip, maar zij keerden terug, ieder naar zijn huis. 7. Nadat wij de reis per schip vanaf Tyrus volbracht hadden, kwamen wij aan in Ptolemaïs, begroetten de broeders en bleven één dag bij hen. 8. En de volgende dag gingen Paulus en wij die bij hem waren, daarvandaan en kwamen in Caesarea. Wij gingen naar het huis van Filippus, de verkondiger van de Blijde Boodschap, die één van de zeven was, en bleven bij hem. 9. Deze had vier dochters, nog maagden, die profeteerden. 10. En toen wij daar vele dagen bleven, kwam er een zekere profeet uit Judea, van wie de naam Agabus was. 11. En hij kwam naar ons toe, pakte de gordel van Paulus, en nadat hij zijn eigen handen en voeten daarmee gebonden had, zei hij: “Dit zegt de Pure Geest: De man van wie deze gordel is, zullen de Joden op deze manier in Jeruzalem binden en in de handen van de heidenen overleveren.” 12. Toen wij dit hoorden, smeekten zowel wij als de mensen van die plaats dat hij niet naar Jeruzalem zou gaan. 13. Maar Paulus antwoordde: “Wat doe je nu dat je huilt en mijn hart week maakt? Want ik ben bereid, niet alleen gebonden te worden, maar ook te sterven in Jeruzalem voor de Naam van Yâ-hwéh Yâhuwshúa`.” 14. En toen hij zich niet liet overtuigen, deden wij er het zwijgen toe, en zeiden: “Laat de wil van Yâ-hwéh geschieden.”
Paulus in Jeruzalem
15. En na die dagen maakten wij ons gereed en gingen naar Jeruzalem. 16. En met ons gingen ook enigen van de leerlingen van Caesarea mee; die brachten een zekere Mnason van Cyprus mee, een oude leerling, bij wie wij te gast zouden zijn. 17. En toen wij in Jeruzalem aankwamen, ontvingen de broeders ons met blijdschap. 18. De volgende dag ging Paulus met ons naar Jakobus. En al de ouderlingen waren daar gekomen. 19. En nadat hij hen gegroet had, verhaalde hij tot in bijzonderheden wat Yâ-hwéh door zijn bediening onder de heidenen gedaan had. 20. En toen zij dat gehoord hadden, prezen zij Yâ-hwéh en zeiden tegen hem: “Je ziet, broeder, hoeveel tienduizenden Joden er zijn die geloven; en zij zijn allemaal ijveraars voor de wet. 21. Men heeft hun over jou verteld dat je alle Joden die onder de heidenen wonen, leert afvallig te worden van Mozes, doordat je zegt dat zij de kinderen niet moeten besnijden en ook niet moeten wandelen overeenkomstig de gebruiken van de wet. 22. Wat staat ons nu te doen? Het is beslist noodzakelijk dat heel de menigte samenkomt, want zij zullen horen dat je gekomen bent. 23. Doe daarom wat wij je zeggen. Wij hebben vier mannen die een gelofte gedaan hebben. 24. Neem die bij jou, reinig je samen met hen en betaal voor hen de kosten van de offers, zodat zij zich het hoofd kunnen laten scheren en allen kunnen weten dat er niets waar is van wat hun over jou verteld is, maar dat je zo wandelt dat je ook zelf de wet in acht neemt. 25. Maar wat de heidenen betreft die geloven, hebben wij geschreven en goedgevonden dat zij niets dergelijks in acht hoeven te nemen, behalve dat zij zich moeten wachten voor offers aan beelden, voor bloed, voor het verstikte en voor ontucht.
Paulus gevangengenomen
26. Toen nam Paulus de mannen mee en de dag daarna reinigde hij zich samen met hen, ging de tempel binnen en maakte bekend wanneer de dagen van de reiniging vervuld zouden zijn, namelijk wanneer voor ieder van hen het offer zou worden gebracht. 27. Toen de zeven dagen ten einde liepen, zagen de Joden uit Asia hem in de tempel en brachten heel de menigte in verwarring. Zij sloegen de handen aan hem 28. en schreeuwden: “Mannen van Israël, kom helpen! Dit is de man die overal iedereen onderwijs geeft dat indruist tegen het volk, tegen de wet en tegen deze plaats. Bovendien heeft hij ook nog Grieken in de tempel gebracht en deze pure plaats verontreinigd.” 29. Want zij hadden eerder al de Efeziër Trofimus met hem in de stad gezien, van wie zij dachten dat Paulus hem de tempel binnengebracht had. 30. En heel de stad raakte in rep en roer en het volk liep te hoop. En ze grepen Paulus en sleurden hem de tempel uit, en de deuren werden meteen gesloten. 31. En terwijl zij hem probeerden te doden, kreeg de overste van de legerafdeling het bericht dat heel Jeruzalem in verwarring was. 32. Die nam ogenblikkelijk soldaten en hoofdmannen over honderd mee en liep snel naar beneden naar hen toe. Toen zij nu de overste en de soldaten zagen, hielden zij op Paulus te slaan. 33. Toen kwam de overste dichterbij, greep hem en gaf bevel hem met twee ketenen te boeien, en hij vroeg wie hij was en wat hij gedaan had. 34. En in de menigte riep de één dit en de ander weer wat anders. Maar toen hij door de opschudding niets met zekerheid te weten kon komen, gaf hij bevel hem naar de kazerne te brengen. 35. En toen hij bij de trappen gekomen was, gebeurde het dat hij door de soldaten gedragen moest worden vanwege het geweld van de menigte,36. want de volksmenigte volgde, al schreeuwend: “Weg met hem!” 37. Toen Paulus de kazerne binnengebracht zou worden, zei hij tegen de overste: “Is het mij geoorloofd iets tegen u te zeggen?” En hij zei: “Ken je Grieks? 38. Ben je dan niet de Egyptenaar die enige tijd geleden oproer ontketende en die vierduizend gewapende opstandelingen naar de woestijn leidde?” 39. Maar Paulus zei: “Ik ben een Joodse man uit Tarsus, een burger van een niet onbekende stad in Cilicië. Ik vraag u: Sta mij toe het volk toe te spreken.” 40. En toen hij het toegestaan had, gaf Paulus, staande op de trappen, het volk een wenk met de hand. En toen er een grote stilte gevallen was, sprak hij hen toe in de Hebreeuwse taal en zei:
Handelingen 21
Handelingen 21
Paulus op weg naar Jeruzalem
1. En het gebeurde, nadat wij ons van hen losgemaakt hadden en weggevaren waren, dat wij rechtstreeks koers zetten naar Kos, de volgende dag naar Rhodos en vandaar naar Patara. 2. En toen wij een schip gevonden hadden dat naar Fenicië zou oversteken, gingen wij aan boord en voeren weg. 3. En nadat wij Cyprus in zicht gekregen hadden en dat links hadden laten liggen, voeren wij naar Syrië en kwamen aan in Tyrus, want daar moest het schip zijn lading lossen. 4. En nadat wij er leerlingen gevonden hadden, bleven wij daar zeven dagen. Zij zeiden tegen Paulus, door de Geest, dat hij niet naar Jeruzalem moest gaan. 5. Het gebeurde nu, toen wij deze dagen daar doorgebracht hadden, dat wij vertrokken en verder reisden. En zij begeleidden ons allen met vrouwen en kinderen tot buiten de stad. En wij knielden neer op het strand en baden. 6. En toen wij elkaar gegroet hadden, gingen wij aan boord van het schip, maar zij keerden terug, ieder naar zijn huis. 7. Nadat wij de reis per schip vanaf Tyrus volbracht hadden, kwamen wij aan in Ptolemaïs, begroetten de broeders en bleven één dag bij hen. 8. En de volgende dag gingen Paulus en wij die bij hem waren, daarvandaan en kwamen in Caesarea. Wij gingen naar het huis van Filippus, de verkondiger van de Blijde Boodschap, die één van de zeven was, en bleven bij hem. 9. Deze had vier dochters, nog maagden, die profeteerden. 10. En toen wij daar vele dagen bleven, kwam er een zekere profeet uit Judea, van wie de naam Agabus was. 11. En hij kwam naar ons toe, pakte de gordel van Paulus, en nadat hij zijn eigen handen en voeten daarmee gebonden had, zei hij: “Dit zegt de Pure Geest: De man van wie deze gordel is, zullen de Joden op deze manier in Jeruzalem binden en in de handen van de heidenen overleveren.” 12. Toen wij dit hoorden, smeekten zowel wij als de mensen van die plaats dat hij niet naar Jeruzalem zou gaan. 13. Maar Paulus antwoordde: “Wat doe je nu dat je huilt en mijn hart week maakt? Want ik ben bereid, niet alleen gebonden te worden, maar ook te sterven in Jeruzalem voor de Naam van Yâ-hwéh Yâhuwshúa`.” 14. En toen hij zich niet liet overtuigen, deden wij er het zwijgen toe, en zeiden: “Laat de wil van Yâ-hwéh geschieden.”
Paulus in Jeruzalem
15. En na die dagen maakten wij ons gereed en gingen naar Jeruzalem. 16. En met ons gingen ook enigen van de leerlingen van Caesarea mee; die brachten een zekere Mnason van Cyprus mee, een oude leerling, bij wie wij te gast zouden zijn. 17. En toen wij in Jeruzalem aankwamen, ontvingen de broeders ons met blijdschap. 18. De volgende dag ging Paulus met ons naar Jakobus. En al de ouderlingen waren daar gekomen. 19. En nadat hij hen gegroet had, verhaalde hij tot in bijzonderheden wat Yâ-hwéh door zijn bediening onder de heidenen gedaan had. 20. En toen zij dat gehoord hadden, prezen zij Yâ-hwéh en zeiden tegen hem: “Je ziet, broeder, hoeveel tienduizenden Joden er zijn die geloven; en zij zijn allemaal ijveraars voor de wet. 21. Men heeft hun over jou verteld dat je alle Joden die onder de heidenen wonen, leert afvallig te worden van Mozes, doordat je zegt dat zij de kinderen niet moeten besnijden en ook niet moeten wandelen overeenkomstig de gebruiken van de wet. 22. Wat staat ons nu te doen? Het is beslist noodzakelijk dat heel de menigte samenkomt, want zij zullen horen dat je gekomen bent. 23. Doe daarom wat wij je zeggen. Wij hebben vier mannen die een gelofte gedaan hebben. 24. Neem die bij jou, reinig je samen met hen en betaal voor hen de kosten van de offers, zodat zij zich het hoofd kunnen laten scheren en allen kunnen weten dat er niets waar is van wat hun over jou verteld is, maar dat je zo wandelt dat je ook zelf de wet in acht neemt. 25. Maar wat de heidenen betreft die geloven, hebben wij geschreven en goedgevonden dat zij niets dergelijks in acht hoeven te nemen, behalve dat zij zich moeten wachten voor offers aan beelden, voor bloed, voor het verstikte en voor ontucht.
Paulus gevangengenomen
26. Toen nam Paulus de mannen mee en de dag daarna reinigde hij zich samen met hen, ging de tempel binnen en maakte bekend wanneer de dagen van de reiniging vervuld zouden zijn, namelijk wanneer voor ieder van hen het offer zou worden gebracht. 27. Toen de zeven dagen ten einde liepen, zagen de Joden uit Asia hem in de tempel en brachten heel de menigte in verwarring. Zij sloegen de handen aan hem 28. en schreeuwden: “Mannen van Israël, kom helpen! Dit is de man die overal iedereen onderwijs geeft dat indruist tegen het volk, tegen de wet en tegen deze plaats. Bovendien heeft hij ook nog Grieken in de tempel gebracht en deze pure plaats verontreinigd.” 29. Want zij hadden eerder al de Efeziër Trofimus met hem in de stad gezien, van wie zij dachten dat Paulus hem de tempel binnengebracht had. 30. En heel de stad raakte in rep en roer en het volk liep te hoop. En ze grepen Paulus en sleurden hem de tempel uit, en de deuren werden meteen gesloten. 31. En terwijl zij hem probeerden te doden, kreeg de overste van de legerafdeling het bericht dat heel Jeruzalem in verwarring was. 32. Die nam ogenblikkelijk soldaten en hoofdmannen over honderd mee en liep snel naar beneden naar hen toe. Toen zij nu de overste en de soldaten zagen, hielden zij op Paulus te slaan. 33. Toen kwam de overste dichterbij, greep hem en gaf bevel hem met twee ketenen te boeien, en hij vroeg wie hij was en wat hij gedaan had. 34. En in de menigte riep de één dit en de ander weer wat anders. Maar toen hij door de opschudding niets met zekerheid te weten kon komen, gaf hij bevel hem naar de kazerne te brengen. 35. En toen hij bij de trappen gekomen was, gebeurde het dat hij door de soldaten gedragen moest worden vanwege het geweld van de menigte,36. want de volksmenigte volgde, al schreeuwend: “Weg met hem!” 37. Toen Paulus de kazerne binnengebracht zou worden, zei hij tegen de overste: “Is het mij geoorloofd iets tegen u te zeggen?” En hij zei: “Ken je Grieks? 38. Ben je dan niet de Egyptenaar die enige tijd geleden oproer ontketende en die vierduizend gewapende opstandelingen naar de woestijn leidde?” 39. Maar Paulus zei: “Ik ben een Joodse man uit Tarsus, een burger van een niet onbekende stad in Cilicië. Ik vraag u: Sta mij toe het volk toe te spreken.” 40. En toen hij het toegestaan had, gaf Paulus, staande op de trappen, het volk een wenk met de hand. En toen er een grote stilte gevallen was, sprak hij hen toe in de Hebreeuwse taal en zei: