Midterm… en nog verder

Lezen: Hebreeën 12:1-3
…vastberaden de wedstrijd lopen die voor ons ligt. (vers 1)

Tijdens een militaire missie wordt traditiegetrouw halverwege de uitzending door de oudste en jongste in leeftijd een balk doorgezaagd. Het aftellen kan beginnen. Toch duurt juist die tweede helft voor het gevoel erg lang. Het nieuwe is eraf. Soms steken irritaties en ruzietjes de kop op. Routine neemt toe, men is soms wat minder alert. Gevaarlijk, want ongelukken gebeuren juist als de teamgeest minder wordt en de nonchalance insluipt. En ergens ligt het ‘knakmoment’, zoals dat onder militairen heet.
In ons geestelijk leven is het ook zo. Routine en nonchalance sluipen binnen. Of we raken vermoeid, de motivatie zakt weg. We gaan er geestelijk bij zitten. Raken meer gericht op ontvangen dan op geven. Meer op troost dan op uitdaging. Wel de vrede en de heelheid, niet de littekens die je oploopt in de strijd daarvoor.
Hardlopers en militairen weten het: elk traject kent een knakmoment. Maar je moet wel verder! En daarvoor heb je de kameraden nodig. Medestrijders, die je motiveren om vol te houden, het beste te geven. Tot de eindstreep. Mission completed.
Zo is Jezus Christus ons voorbeeld. Als medestrijder, als kameraad. Aan wie we ons kunnen optrekken. Maar juist omdat Hij ons voorbeeld is, weten we ook dat de weg van het geloof geen rolbaan is, zoals op grote vliegvelden. Het is een wedloop, van strijd, trouw en volharding.

HEER God, leer mij liever te troosten dan getroost te worden, liever te geven dan te ontvangen, liever te beminnen dan bemind te worden door Jezus Christus, uw Zoon en onze Heer. (Franciscus van Assisi)

Share

Laat een reactie achter